مرضیه اخلاصی / کارشناس مطالعات منطقه ای سرآغاز “خب جنگ تحمیلی و دفاع مقدّس ما آغاز شد؛ اینجا است که انسان نقش بسیار حسّاس و شگفت‌انگیز رهبری و فرماندهیِ امام بزرگوار را تشخیص میدهد. امام در یک چنین شرایطی توانست آغاز جنگ را و بعد تداوم این حرکت را در زیر چشم خود و اراده‌ی […]

مهدی سعیدی جنگ ایران و عراق را می‌توان طولانی‌ترین جنگ کلاسیک در قرن بیستم دانست که حدود هشت سال به طول انجامید. حال این سؤال همواره مطرح می‏شود که آیا امكان نداشت جنگ تحمیلی، در مدت زمان كوتاه‏تری خاتمه یابد؟ به عبارت دیگر، در بعضی از زمان‏ها كه موازنه نظامی و سیاسی به نفع ایران بود، چرا دولت ایران جنگ را به پایان نرساند؟ یکی از مقاطعی كه می‏توانست به پایان جنگ بینجامد، پس از فتح عملیات بیت‌المقدس و فتح خرمشهر و رسیدن به مرزهای بین‌المللی بود؛ اما به دلایلی این امر محقق نشد و جنگ تا سال ۱۳۶۷ و پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت ادامه یافت. به گفته «محمد درودیان» پرسش درباره علت ادامه‌ جنگ پس از فتح خرمشهر برای نخستین بار از سوی نهضت آزادی و ماه‌ها پس از اتخاذ این تصمیم و اجرای عملیات‌های گوناگون، شامل رمضان، محرم، مسلم‌بن‌عقیل و … مطرح شد. بعدها نقد و بررسی این موضوع در جزوه جنگ و صلح در سال ۱۳۶۳ منتشر شد. علت مطرح کردن این سؤال ظاهراً طولانی شدن جنگ و ناکامی‌ در برخی از عملیات‌ها بود. حال آنکه در واقع نهضت آزادی و بسیاری از گروه‌های سیاسی ادامه‌ جنگ را عامل مؤثری در انسداد سیاسی ارزیابی می‌کردند و از این منظر پایان دادن به جنگ را ضروری می‌دانستند و مسئولان و تصمیم‌گیرندگان و نیز تصمیمات اتخاذشده را نقد می‌کردند. پس از فتح خرمشهر، برای نخستین بار، در جلسه‌ مسئولان و فرماندهان با امام(ره)، اتمام یا ادامه جنگ مورد بحث و بررسی قرار گرفت. دو ایده‌ متفاوت وجود داشت: براساس رویکرد اول چنین تصور می‌شد که با شکست عراق و آزادسازی مناطق اشغالی دیگر ادامه‌ جنگ ضرورتی ندارد. در رویکرد دوم، چنین استدلال می‌شد که ایران باید منطقه‌ای مهم از خاک عراق را در اختیار بگیرد تا از موضع برتر عراق و حامیانش را برای تأمین خواسته‌های ایران متقاعد کند. رفتار عراق و آمریکا پس از پیروزی انقلاب و شروع جنگ ذهنیت و تصوراتی را در مردم و مسئولان به وجود آورده بود که آثار زیادی در نحوه‌ مقاومت در برابر تجاوز عراق و پس از آن، آزادسازی مناطق اشغالی و سپس در تصمیم‌گیری پس از فتح خرمشهر بر جای نهاد. در حالی که موجودیت نظام و انقلاب بر اثر جنگ تهدید شده بود، سازمان ملل در واکنش به تجاوز عراق از این کشور حمایت کرد و همین امر اعتماد ایرانیان را به این سازمان سلب کرد. پس از فتح خرمشهر، این باور و اعتماد وجود نداشت که حقوق ایران، که شامل محکوم کردن صدام به عنوان متجاوز، پرداخت غرامت و عقب‌نشینی کامل عراق بودـ تأمین شود. در نتیجه، هنگام تصمیم‌گیری مسئولان نظام این نگرانی وجود داشت که خواسته‌های ایران نادیده گرفته شود. با این برداشت، این نظریه شکل گرفت که با توجه به برتری ایران بر عراق یک منطقه‌ مهم از خاک عراق تصرف شود تا با اتکا بر آن، خواسته‌های ایران از موضع برتر تأمین شود. امام خمینی(ره) پرسش‌هایی را مطرح کردند که سرانجام با ارائه‌ دلایل نظامی و سیاسی توافق و اجماع لازم برای تصرف منطقه‌ شرق بصره حاصل شد. جمهوری اسلامی ایران بلافاصله، پس از تجاوز عراق و تردد هیئت‌های صلح، خواسته‌های خود را مطرح کرد؛ این خواسته‌ها به منزله پیش‌شرط‌های خاتمه‌ جنگ شامل عقب‌نشینی عراق از مناطق اشغالی، اعلام متجاوز بودن عراق و پرداخت غرامت بود. مجامع بین‌المللی و هیئت‌های صلح به طرز عجیبی، به جای توجه کردن به عامل تجاوز و ضرورت عقب‌نشینی، بر اجرای آتش‌بس تأکید می‌کردند! تجربه‌ جنگ اعراب با رژیم صهیونیستی و پیامدهای مخاطره‌آمیز پذیرش آتش‌بس، جمهوری اسلامی را وادار کرد که همچنان بر خواسته و شرایط خود تأکید کند. به تدریج برتری توان نظامی ایران و در هم شکستن ماشین‌های نظامی ارتش اشغالگر و آزادسازی مناطق اشغالی مسئله‌ آتش‌بس و عقب‌نشینی را کم‌رنگ کرد؛ در مرحله‌ جدید، محکوم کردن عراق که متجاوز بود و پرداخت غرامت اهمیت بیشتری داشت. با این توضیحات، در واقع، با فتح خرمشهر، هنوز اوضاع به وضع قبل از تجاوز بازنگشته بود؛ زیرا عراق ۵ هزار کیلومتر مربع از خاک ایران را در اشغال داشت. این کشور همچنان تهدیدی برای ایران بود و ایران صدها میلیارد دلار خسارت دیده بود. حال باید پرسید ایران در چنین وضعیتی برای حل مسائل چگونه باید تصمیم‌ می‌گرفت؟ آقای هاشمی، در کتاب «حقیقت‌ها و مصلحت‌ها» می‌گوید: «وقتی خرمشهر فتح شد، شایعاتی در مورد پیغام صلح یا دادن پول در کشور مطرح بود؛ ولی ما که مسئول بودیم، می‌دانستیم این شایعات دروغ است.» همچنین فرمانده‌ وقت سپاه در سخنانی می‌گوید: «اینکه گفته می‌شود بعد از آزادی خرمشهر چرا صلح نکردید، باید بگویم که هیچ پیشنهاد صلحی تا چهار سال بعد از آزادی خرمشهر به ایران نشد و فقط چند طرح آتش‌بس ارائه شد که اگر قبول می‌کردیم جنگ ۵۰ سال به درازا می‌کشید.» مسئله‌ مهم برای ایران در زمان تصمیم‌گیری، دفع تهدیدات احتمالی عراق و پرداخت غرامت بود و این مهم با عقب‌نشینی کامل عراق از خاک ایران و اعلام متجاوز بودن عراق و پرداخت غرامت به ایران تأمین می‌شد. حامیان منطقه‌ای و بین‌المللی عراق، که نگران سقوط صدام در صورت ادامه‌ جنگ بودند، در قدم اول بر آتش‌بس تأکید داشتند تا درباره توقف جنگ و مهار رو به گسترش پیروزی‌های ایران اطمینان حاصل کنند. ضمن اینکه در تعیین متجاوز حساسیت داشتند؛ زیرا انجام این مهم به معنای اعلام پیروزی سیاسی ایران بر عراق بود و تزلزل در عراق و احتمالاً فروپاشی رژیم بعثی را موجب می‌شد. افزون بر این، قدرت‌های بزرگ در تجاوز عراق سهیم بودند و اعلام متجاوز بودن عراق به منزله‌ پذیرش سیاست تجاوزآمیز این کشورها علیه جمهوری اسلامی ایران بود، لذا از پذیرش آن اجتناب می‌کردند. درباره پرداخت غرامت هم وزیر خارجه‌ وقت می‌گوید: «نفر اول آقای حبیب شطی، دبیر کل کنفرانس اسلامی بود که برای مذاکره آمد. یک رقمی را ایشان گفت و ما هم یک رقمی مطرح کردیم. قرار شد ایشان جواب بیاورند، ولی دیگر خبری نشد. نفر دوم معاون وزیر خارجه‌ هند بود که تلاش زیادی کرد و با ایشان هم روی رقم بحث کردیم ولی رفت و خبری نشد.» در این وضعیت، هیچ‌گاه بستر برای پایان منصفانه جنگ در سال‌های ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۶ فراهم نیامد. تنها بعد از عملیات بزرگ کربلای ۵ و نگرانی غرب از شکست عراق و تسخیر بصره بود که قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت تصویب شد. این قطعنامه تا حدود قابل ملاحظه‌ای مطالبات و خواسته‌های ایران را تأمین می‌کرد و سرانجام به سند مورد قبول جمهوری اسلامی برای پایان جنگ در تیرماه ۱۳۶۷ تبدیل شد. منبع: صبح صادق

روحیه بسیجی از اردوگاه کوزران درغرب کشور که در سال ۱۳۶۵ با وی اشنا شدم ، تا ساختمان شرکت راه آهن جمهوری اسلامی که وی را ملاقات کرده ام ، امتداد یافته است . با توجه به شرایط ومحدودیت های کرونایی مصاحبه ای مجازی داشتیم . همچنان دوست داشتنی و با صفا این مکالمه صورت گرفت . که در ادامه مطالب بیان شده تقدیم می گردد.
مصاحبه و تدوین :
سید جواد هاشمی فشارکی

شهید مدافع حرم، حجت‌الاسلام محمد مسرور، طلبه‌ای بود که درس عشق را در میدان عمل دوره کرد و با بالاترین نمره – دریافت درجه شهادت- در امتحان الهی ممتاز شد. او، یکم فروردین ۱۳۶۶ در کازرون متولد شد؛ پس از اتمام تحصیل تا مقطع دیپلم و گذراندن خدمت مقدس سربازی، تحصیلات خود را در حوزه […]

در دفاع مقدس رزمنده‌ها با روضه اهل بیت (ع) به ویژه سیدالشهدا (ع) که سرتاسر جبهه‌ها رنگ و بوی کربلای حسینی داشت، بار غم سبک می‌کردند. بعد از پایان جنگ نیز برای دورهمی‌های خود هیأت راه انداختند تا نگذارند هوای جبهه از سرشان خارج شود.

باز امشب دیده را تر می کنم / خواب را با چشم تر سر می کنم باز این غربت نفس گیرم شده / عاشقان رفتند و من دیرم شده پوستین دنیوی تنگم شده / ماندنم جا ماندنم ننگم شده خاک گرم جبهه ها بازیچه شد / ازسرشک عاشقان دریاچه شد درغم غربت بسوزم های های […]

در تداوم حركت مقتدرانه بسیج ، ماهيت غير نظامي آن متناسب با نياز روز كشور، بر ماهيت نظامي اش برتري يافت و بعنوان الگویي موفق در صلح و سازندگي مسئوليتها و مأموريت هاي دیگری را نیز بر عهده گرفت.

محمدعلی زرین قلم، جانباز ۷۰ درصد پس از حدود دوماه بستری در بیمارستان حضرت بقیه الله(عج) به علت ابتلا به کرونا ۳۰ ابان ۱۳۹۹  آسمانی شد و به یاران شهیدش پیوست.

بسیجی جانباز مرحوم حاج مرتضی محمدی فشارکی ؛ پس از سالیان رزمندگی و ایثارگری ؛ در ۶۱ سالگی به پدرشهید وبرادرشهیدش ملحق شد . درادامه زندگی نامه وی و پدرشهیدش و وصیت نامه و زندگی نامه برادر شهیدش توصیف شده است .

شلمچه را مي‌توان نقطه مرزی یا اولين نقطه تهاجم بعث عراق تعريف کرد؛ لیک سرزمین«شلمچه» محل دورویدادتاریخ ساز است ؛ یکی مقدم امام رضا (ع) ویکی مشهد شهیدان عملیات‌های بیت المقدس، رمضان، پشتیبانی والفجر ۸، کربلای ۴، کربلای ۵، کربلای ۸ و بیت المقدس ۷ بوده که با خون پاک بهترین فرزندان خلق آبیاری شده و اینک مهبط ملائکه الله است. دری از میان انان ، بسیجی شهید حسن اثنی عشری نائینی است ……