شروع کرد به گشتن میان استخوان‌ها. وقتی پرسیدند که چیکار می کنی؟ گفت: «می‌خواهم از این خاک‌هایی که ازش باقی مانده است، مقداری بردارم». گفتند که خُب بردار، ولی دنبال چی می‌گردی؟ گفت: «می‌خوام از آن‌جایی که قلبش بوده است، خاک بردارم».

خانواده‌ای که نمیداند جوانش زنده است یا نه، هر لحظه برایش مثل شب عملیات است. دائم در حال نگرانی است که آیا زنده است، آیا شهید شده، آیا زنده خواهد ماند، آیا او را خواهند دید؟ وضع خانواده‌های شهدا بسیار بهتر از خانواده‌های مفقودالاثرهاست.