خاطره اول
یادم هست یک روز که می خواستم برای خرید به مغازه بروم چند تا خانم توی کوچه نشسته بودند و با هم دیگر صحبت می کردند و می گفتند: علی محمد کوهکن شهید شده، همین که اسم پسرم علی محمد را شنیدم جلو رفتم و گفتم: چه می گویید، پسرم علی محمد شهید شده است گفتند: هیچی چیزی نشده و حرفی به من نزدند. از همان موقع یک عقده سر دلم ماند تا اینکه دخترم از بیمارستان تماس گرفت و خبر شهادت پسرم علی محمد را به من داد.
راوی:  شعبانی

خاطره دوم
به خاطر دارم سال ۶۳ بود که همسرم علی محمد از جبهه به مرخصی آمده بود دیدم صورت و دستش ورم کرده است از او پرسیدم : چی شده که دست و صورتت ورم کرده ، گفت : دندانم درد می کند چیزی نیست خوب می شود و حرفی نزد . تا اینکه بعد از چند روز یکی از دوستانش به منزل ما آمد وقتی علتش را پرسیدم گفت : در اثر انفجار خمپاره ای او به زمین خورد که صورت و دستش کبود و ورم کرده است . ایشان هیچ وقت از جراحاتی که در جبهه بر می داشت به ما حرفی نمی زد تا ما احساس ناراحتی نکنیم .
راوی:  زهرا شوریده

خاطره سوم
یادم هست آن زمان ما در چناران مستاجر بودیم که یک روز از طرف بنیاد شهید حاج آقای کامران همراه برادر بزرگ همسرم علی محمد به منزل ما آمدند و گفتند : بچه ها را حاضر کنید که برویم قوچان ، علی محمد ترکش خورده و در بیمارستان قوچان بستری شده است. وقتی به جهاد رفتیم دیدم که تمام خواهرانش لباس مشکی پوشیده اند و گریه می کنند. که آن موقع متوجه شدم که علی محمد شهید شده است. همسرم در وصیت نامه خود فرزندانش را توصیه به رعایت حجابشان و نیز دفاع از انقلاب نگهداشتن حرمت شهیدان تاکید کرده بود.
راوی:  زهرا شوریده